***~~~یالان دنیا~~~***

چهار شمع به ارامی میسوختند ...محیط آنقدر ساکت بود که میشد صدای محبت انها را شنید اولین شمع گفت :من صلح هستم هیچ کس نمیتواند مرا برای همیشه روشن نگه دارد فکر میکنم به زودی خاموش میشوم...هنوز حرف شمع صلح تمام نشده بود کم کم خاموش شد ...شمع دوم گفت:من ایمان هستم واقعا انگار کسی به من نیازی ندارد و دیگر رقبتی ندارم که روشن بمانم ....سپس نسیم ملایمی زد و خاموش شد ...وقتی نوبت به شمع سوم رسید با اندرون گفت من عشق هستم....توانایی آنرا ندارم که همیشه روشن بمانم ...چون مردم دیگر به من نیازی ندارد و مرا نمیفمد آدمها حتی گاهی فراموش میکنند که به نزدیکترین کسها نیز عشق بورزند ...انکار همه سنگ دل شدند پس از چند لحظه شمع سوم نیز خاموش شد ...کودکی وارد اتاق شد دید که سه شمع دیگر نمیسوزد ولی آخرین شمع روشن بود ...پرسید پس چرا اینها نمیسوزند؟فقط این شمع روشن است؟ چهارمین شمع اینگونه گفت:نگرا نباشید تا وقتی که من روشن هستم به کمک هم میتوانیم شمع های دیگر روشن کنیم .....چشمان کودک برقی از شوق زد و شمع امید را برداشت و شمع های دیگر را روشن کرد .....<<آری بیهوده نگفتند انسانها به امید زنده است>>

نظرات شما عزیزان: